okrycie — n I 1. rzecz. od okryć. 2. lm D. okrycieyć «to, co służy do okrywania, zakrycia; nakrycie, przykrycie» Spać bez okrycia. 3. lm D. okrycieyć «wierzchnie ubranie, najczęściej płaszcz» Letnie, zimowe okrycie. Okrycie męskie, damskie. Podać, włożyć,… … Słownik języka polskiego
burnus — m IV, D. a, Ms. burnussie; lm M. y 1. «długie, obszerne okrycie z kapturem, bez rękawów, zwykle z grubej białej wełny, noszone przez Arabów» 2. «szeroki płaszcz o kroju przypominającym okrycie noszone przez Arabów» Damski, futrzany burnus. ‹ar. z … Słownik języka polskiego
derka — ż III, CMs. derkarce; lm D. derkarek «gruby, kosmaty koc używany jako okrycie na konie; okrycie na nogi, zwłaszcza w podróży; dera» Okryć konia derką. ‹ukr. z tur.› … Słownik języka polskiego
kapota — I ż IV, CMs. kapotaocie; lm D. kapotaot pot. «wierzchnie okrycie, zwłaszcza podniszczone; dawniej wierzchnie okrycie męskie, długie przypominające krojem surdut» ‹fr.› II ż ndm pot. «niepowodzenie, klapa, fiasko» ‹z fr.› … Słownik języka polskiego
wierzchni — «znajdujący się, umieszczony na górze lub na zewnątrz czegoś; górny, zewnętrzny» Wierzchnia warstwa ziemi. Wierzchnia kieszeń palta. ∆ Wierzchnie okrycie «okrycie noszone na samym wierzchu, wkładane na ubranie, na suknię, np. płaszcz» … Słownik języka polskiego
toga — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. todze; lm D. tóg {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} długie, luźne, wierzchnie okrycie będące urzędowym strojem prawników podczas rozpraw sądowych, a także uroczystym ubiorem… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
bekiesza — ż II, DCMs. bekieszaszy; lm D. bekieszaesz hist. «męskie okrycie wierzchnie, podszyte futrem, wcięte w talii i szamerowane na piersiach, używane w Polsce od czasów Batorego do połowy XIX w.» Bekiesza podbita sobolami. ‹z węg.› … Słownik języka polskiego
bibrety — blp, D. bibretytów «wyprawione i zabarwione na kolor brązowy skóry mniej cennych zwierząt futerkowych, zwłaszcza królików, imitujące futro bobra; okrycie uszyte z takich skór» Kołnierzyk z bibretów. Chodzić w bibretach. ‹z niem.› … Słownik języka polskiego
bóbr — m IV, DB. bobra, Ms. bobrze; lm M. bobry 1. «Castor fiber, gryzoń z rodziny bobrowatych, o ogonie i tylnych kończynach przystosowanych do pływania, zamieszkuje zalesione pobrzeża wód Europy i płn. Azji; żyje rodzinami; buduje nawodne domki… … Słownik języka polskiego
burka — ż III, CMs. burkarce; lm D. burkarek «długie, obszerne okrycie wierzchnie w formie peleryny z kapturem» ‹z tur.› … Słownik języka polskiego
